Hiç bir yazım hatamı düzeltmeden yazıya dalıyorum. Bazen düşündüğümde çok korkuyorum gökyüzüne bakınca korkum daha da artıyor. Buradaki korku abi abi cinler geldi bizi yicekler değil, içsel bir korku varoluşsal korku. Gözlemlenebilir evrende katrilyonlarca galaksi hepsinde trilyonlarca yıldız hepsinin etrafında onlarca gezegen ve bundan milyarlarca var gözlemlenebilir evren evrenin ufak bir kısmıdır belki çoklu evrenler bile vardır kim bilir. Böyle Bir ortamda anlamsız aklıma hep voyager'ın soluk mavi nokta fotoğrafı gelir. Gerçi o noktaya gitmemiz bile anlamsız galaksinin milyarda bir yolu bile değil. bizler bizzat sadece aya gitmiş, en uzak uzay aracımız bile yıldız sistemimizin hemen dışında bulunan elinde bazı teorik uzaylı ırkları için ilkel hatta taş devri silahı olarak anılabilecek silahlara sahip maymun türüyüz. Böyle bir evrende yalnız olmamız imkansız. Belki uzaylılar bize karıncaya baktıkları gibi bakıyordur o yüzden karşılaşmıyoruzdur biziim mikroskopla bakterilere bakmamız gibi. Belki Evrenin dışında olan evrenden kat kat büyük bir varlık şu an evreni yemek üzeredir yada yemiştir bizde sindiriliyoruzdur kim bilir böyle bir yerde önemsizliğimiz çok korkuç ve buna rağmen İnsanlar kendilerini bir şey zannediyor. Evet her zaman ilerisini düşünmeliyiz asla biz değersiz varlıklarız oturalım yerimizde dememiliyiz ama bunu düşünmek çok korkutucu bence ve bu gerçek...